Na een zware tijd met moeilijke beslissingen brak dan eindelijk de dag aan waarop ik naar Italie zou vliegen. En ik had de dag niet beter kunnen uitzoeken. De storm gierde rond het huis, de regen viel met bakken naar beneden, het was koud en er stond ook nog een file vlakbij Rotterdam Airport. Tenslotte is het zondag en je moet wat en dus reist heel Nederland naar Ikea Delft.....logisch toch?
Enfin, ruim op tijd kwam ik aan op Rotterdam, een zalig klein, ouderwets vriendelijk luchthaventje waar alles nog snel en eenvoudig gaat. Behalve dat ik, ervaren reiziger, vergeten was dat er geen deo in je tas mag zitten. De kurketrekker en de nagelvijl werden over het hoofd gezien, maar dat wordt even stinken dus maar.
Het vliegtuig was te laat, niet verwonderlijk met het vliegonvriendelijke weer...het kwam ongeveer op vertrektijd binnen uit Nice en moest nog schoongemaakt en gecatered worden, maar (nog steeds dankzij de snelle afhandeling) we vertrokken met maar een half uur vertraging. En dan is een vliegtuig toch weer net een fiets, je hebt wind mee dus je vliegt snel, we landden maar 10 minuten te laat.
De vlucht zelf was wel grappig, erg turbulent na take-off, bij Haarlem verdween Nederland achter de wolken, bij Arnhem verdween Nederland achter de grens en na een uur vliegen verdwenen de wolken boven Italië. Precies zoals het hoort dus.
Wat ik vergeten was, was dat dit de laatste zondag van augustus was, een dag waarop heel Italie weer op het honk terugkeert, dus na drie kwartier te hebben gewacht op mijn koffer, gelukkig zonder enige informatie want anders werd het allemaal wel erg voorspoedig, kon ik eindelijk op zoek naar Fanny. Ik had Stephania al heel lang niet gezien, we kwamen uit op 1992, daarna hebben we elkaar alleen nog maar gesproken en geschreven/gemaild/gefacebookd, dus of we elkaar nog zouden herkennen na zoveel jaar was maar de vraag. Tot ik ineens bijna omver werd gesprongen door hetzelfde jonge enthousiaste puppy van vroeger, ok, we zijn allebei wat ouder en minder slank maar de vriendschap was hetzelfde....heftig en warm en intens.
Haar man stond ergens geparkeerd, en na veel operette-geruzie en geratel door mobiele telefoons ontmoette ik dan ook Dino en de kinderen Giacomo en Fabiola.....het was ondertussen negen uur dus het was etenstijd! Ik had uiteraard op Rotterdam al wat gegeten, bij Transavia aan boord wordt vies eten voor veel geld geserveerd, en ik had niet echt een idee wat de plannen waren, maar na veel reien en rijen kwamen we bij een geweldig restaurant aan.
Het zag er een beetje uit als een biergarten of een goedkope kroeg, schragentafel na schragentafel, vol met mensen en vol met ... pizza's. Niet van die lullige ronde maar langwerpige, ongeveer een meter lang met twee soorten beleg. Al snel kreeg ik uitgelegd dat
a. we alleen maar pizze bianchi zouden eten (dus zonder tomatensaus)
b. we maar één prijs betaalden dus dat het een soort 'all you can eat' was
c.dat ik als een echte Italiaanse vooral veel moest eten.....en dat deed ik dus maar.
Witte prikkelende wijn erbij (waarom één liter nemen als je er ook twee opkunt) en water en het was genieten.
Steffie en ik moesten nogal wat tijd bijpraten dus haar zoon, die echt graag Engels wil leren kon er op een gegeven moment geen touw meer aan vast knopen. Onze communicatie verloopt in een soort Babelonisch van Engels, Spaans en Italiaans maar we verstaan elkaar prima.
Toen het eten op was verwachtte ik dat we naar huis zouden gaan. Je bent tenslotte Nederlands en er zaten twee kinderen bij van 5 en 12, maar natuurlijk moest er in de stad zelf even een ijsje/limoncello genuttigd worden. De kinderen waren klaarwakker, ik viel zowat om van de slaap, het was middernacht tenslotte, maar wat is een glas limoncello toch heerlijk 's nachts op een warm terras met veel mensen in een heerlijk havenstadje.
Eindelijk thuis moest er natuurlijk eerst in de tuin worden gezeten, met een glaasje fragolina (aardbeienlikeur, we bleven in het fruit) en toen ik eindelijk echt omviel, kreeg ik ook nog de lieve mededeling dat ik vooral de badkamer van Fanny en Dino moest gebruiken want die had zo'n bad met massagestralen.......Gelukkig sliep ik vervolgens op het hardste bed dat ik ooit had gezien. Een echte uitdaging voor fakirs. Gelukkig ook deelde ik mijn kamer met heel veel Barbies en twee muggen, anders was het allemaal wel te mooi geweest.
Enfin, vanochtend vroeg heerlijk gedoucht, op een schommelstoel in de heerlijke tuin zitten lezen, ontbeten (brrr, alleen maar zoet, zoeter, zoetst maar gelukkig met veel koffie, echte Italiaanse espresso).
Dino had ondertussen al uitgezocht welke trein ik moest hebben om op tijd voor de bus in Rome te zijn, dus de komende uren werden massief volgeplempt. Een bezoekje aan het schitterende oorlogskerkhof, de kust daar was het decor van een heftige slag, Anzio staat er om bekend, daarna een bezoekje aaan Nettuno en de middeleeuwse burcht en, jawel hoor, weer eten.
Pasta, frutti di mare met kikkererwten en inktvis en octopusjes en hmmmm, en natuurlijk weer met een flesje wijn, en met een flesje water, en met uitzicht over zee, en met een zonnetje en in goed gezelschap.
Daarna de trein naar Rome. Een soort hond, stopt bij iedere boom, maar voert wel rechtstreeks naar Termini. Fijn overigens dat gedurende de gehele reis braaf werd gemeld dat het toilet niet bezet was, maar dat alle toiletten in de trein op slot waren viel dan wel weer een beetje tegen.
Op Termini moest ik overstappen op de metro naar Stazione Tiburtina en daar dan de bus nemen naar Deruta. Wel een avontuur in een land waar gemiddeld twee woorden Engels worden gesproken. Maar gelukkig spreek ik Spaans, bluf ik behoorlijk Italiaans, kan ik lezen en reis ik niet voor het eerst in mijn eentje.
Enfin, laat ik het erop houden dat Termini groot is, erg groot, en dat de Italianen erg goed zijn in vermelden wat je niet wil weten maar niet wat je wel wil weten. Gelukkig stond alle informatie er alleen maar in het Italiaans, dat dan weer wel, in Japan was het zoeken van de juiste route altijd net iets uitdagender.
Eindelijk even plassen (de beschaving heeft ook hier toegeslagen, 80 cent voor toiletgebruik...de NS is zo gek nog niet), en na lang lopen de goede metro gevonden en zonder problemen naar Tiburtina gereisd.
Daar begint het dan toch wel even te jeuken, het staat niet voor niets in het wapen van Rome, SPQR..Sono Pazzi Queste Romani (rare jongens die Romeinen) want het niet krijgen van een kaartje duurt toch wel verdacht lang. Eerst heeft iedereen erg veel tijd nodig voor van alles en nog wat. Ben je eindelijk aan de beurt moet je twee loketten verder. Sta je daar moet de dame voor je eerst 26 vragen stellen en dan een kaartje voor 12 september (we schrijven 30 augustus) waarop de juffrouw achter het loket spoorloos verdwijnt. Er zijn dan 6 loketten open waarvan 2 ook daadwerkelijk bezet, hoewel er dan weer wel erg veel mensen achter de balie staan te kijken hoe hun collega's wel werken. Uiteindelijk heb je net op tijd je kaartje, je moet naar perron 17 waar een vriendelijke buschauffeur op zijn gemakt aan een gezin uitlegt dat dit in Marokko wel maar in Italie niet kan (geen idee wat, maar hij nam er de tijd voor) om vervolgens nog net op tijd te melden dat de bus naar Deruta vanaf perron 16 vertrekt. Je stapt in, rijdt weg en komt er dan achter dat je eventueel ook een kaartje in de bus had kunnen kopen, dat dan weer wel.
Maar ach, ik zit, de omgeving is schitterend en hoewel de bus niet helemaal gemaakt op Nederlandse lange benen noch op een laptop, heb ik gelukkig even de tijd om verder te schrijven. Gelukkig ben ik in Italie dus de mobiele telefoongesprekjes zijn veelvuldig en hard, heel erg hard, dus ik denk niet echt dat ik me ga vervelen deze rit.
Toen ik mijn facebook checkte vanochtend merkte mijn broertje op dat ik een stukje zon naar Nederland had gestuurd, hij was alleen vergeten te zeggen dat hij de regen mijn kant op gestuurd had. Het hoosde eenmaal in de bergen. Het kwam met bakken naar beneden, dus dat was even slikken, zeker gezien de rijkunst (of eigenlijk het totale gebrek daaraan) van de Italianen.
Mijn moeder was nog ongerust geweest dat ik de bus niet zou kunnen vinden. Kon ik ook niet, maar zoals gezegd, mijn Italiaans en mijn reiservaring heeft me ook hierbij weer geholpen. En hoewel de Romeinen zelf misschien niet tot de meest vriendelijke stadsbewoners kunnen worden gerekend, viel me ook hier op dat wanneer je maar vriendelijk blijft, Italiaans-ish, want roestig, spreekt en lief kijkt, je toch echt eerder wordt geholpen dan die andere juffrouw die in hard Amerikaans stond te gillen dat het een schande was en dat ze niet begreep hoe dit land ooit de evolutie had overleefd. Ach....when in Rome, do as the Romans do, maar het niet doen werkt soms net een tandje beter.
Enfin, ik ben veilig aangekomen, heb net heerlijk gegeten, heb zelfs, met behulp van een telefoontje naar Nederland (wat is het toch heerlijk wanneer je mensen kent die computernerd zijn) het draadloos internet kunnen installeren dus ik kan na het leggen van de laatste hand aan dit reisblog eindelijk de boel op het net gooien. Scheelt veel telefoontjes enzo........
Ik begrijp van mijn ouders dat me een hoop te wachten staat, het programma is massief volgepropt met als hoogtepunt een sagra (schransfestijn) gewijd aan de ui.....soms is het heerlijk dat je alleen in een huisje slaapt zonder een bedgenoot want hoewel ik dol ben op uien houd ik mijn hart vast.......
Enfin, wordt vervolgd.
