Voor een tientje naar de hemel en veel uien

De dag na het picknick avontuur (waarbij het venijn letterlijk in de staart zat, maar daarover later meer) reden mijn vader en ik naar het wonderschone Assisi. Paps had dit keer zijn eigen camera meegenomen, want er mocht dit keer natuurlijk niets misgaan.


Langs de porzziuncola. Toch maar even iets over die suikertaart. Voor de niet katholieken onder ons: Sint Franciscus was een rijk edelman die na twee veldslagen het Goddelijk licht zag en zeer nederig ging leven. Hij wierp al zijn aardse bezittingen af, kreeg van de Benedictijnen een kleine stukje grond met daarop een kapelletje (een klein stukje/portie dus, de porzziuncola) en daar leefde hij zeer sober en preekte tot de dieren en de planten en bomen.

Over dat bewuste kapelletje heeft iemand werkelijk de meest kitscherige en uitbundige kerk ever heen gebouwd, veel goud, veel gedoe, een waar pronkstuk. Misschien niet helemaal in de lijn van Franciscus maar wel erg belangrijk voor velen (het oorspronkelijk kapelletje is er nog) en vaak het begin van de wandeling naar boven, naar Assisië.

Enfin, mijn vader vond een geschikte parkeerplaats, en wij gingen ook naar boven. Maar eerst moest er even een foto worden gemaakt. Alles zou moeten kloppen, paps had tenslotte de batterij nog speciaal opgeladen, en die vervolgens in de lader laten zitten, dus de foto's van Assisi houden jullie nog te goed.
Mijn kuiten protesteerden een beetje, en mijn rechtervoet, waarin ik de dag ervoor was gestoken deed een beetje pijn, maar deze schitterende stad maakt veel goed.

We begonnen in de benedenkerk. De basiliek van st. Franciscus bestaat uit een onder en een bovenkerk, de één nog mooier dan de anders, sober maar vol met fresco's van Giotto. Het graf van Franciscus staat ergens halverwege beide kerken.
De aardbeving van een paar jaar geleden heeft wel de nodige schade gegeven en helaas zijn er toen brokken fresco verdwenen (fijne touristen) maar gelukkig is er al veel opgeknapt.

Deze kerk dus is voor veel katholieken erg heilig. Er lopen dan ook gezagsdragers de hele dag "Silenzio...ssssst" te roepen, je ziet er veel monniken en nonnen, veel katholieke touristen en dat brengt dan wel weer de nodige vreugde met zich mee.

Voor tien euro kan je alles laten zegenen wat je bij je hebt, je sluit aan bij een loketje, betaalt 10 euro, de priester van dienst incasseert dit dankbaar, kijkt devoot, pakt zijn wijwater, trekt een zo mogelijk nog devoter gezicht, spat wat wijwater over het object, houdt zijn handen erboven en het kan nooit meer stuk. Voor nog eens 10 euro kan je een intentie laten bidden (dat wil zeggen dat de hele kerk dan voor jou of iemand of iets bidt) en voor nog eens 10 euro krijg je een aflaat, dat wil zeggen, een enkeltje hemel zonder tussenstop. Voor 30 euro geknipt en geschoren zeg maar.
Verder is er een souvenirswinkeltje. Ik moest voor mijn schoonzusje een nieuwe rozenkrans, Pepijn zou er nog een krijgen en er waren nog wat verlanglijstjes, en dan blijken de geneugten van mijn vaders' langdurig gids-schap in deze vreemde samenleving.
De maestro wordt met beide handen begroet, drie man sterk komen aanhollen, de dochter wordt bewonderd, legt haar boodschappen op de toonbank, krijgt een handkusje en geen rekening want ze is tenslotte de dochter van de maestro en zonder te betalen verlaat ik de winkel. Eenmaal buiten merkt mijn vader overigens op dat hij geen idee heeft waar hij de heren van kent, maar dat het toch weer een tientje scheelt op die manier.

Verder dan, naar een bevriend kunstenaar die nog wat heeft liggen voor mijn moeder. Hierover kan ik alleen maar zeggen dat ik gauw terug wil, een bijzonder atelier, met bijzonder mooie dingen...

Dan een kopje koffie (wederom gratis, want met vaders, en als zijn dochter ben ik tenslotte deel van de mispoche).
Terug naar huis, een rustige lunch en 's avonds een gezellig etentje bij vrienden.

Ik had al even mijn rechtervoet genoemd. Die begon toch wel angstig op te zwellen, en zelfs het sodabadje 's avonds hielp niet, dus togen wij 's ochtends dokterwaards.
In Italie is medische zorg gratis, maar dat brengt dan toch wel weer bepaalde problemen met zich mee. Eén van de aanwezige artsen bekeek mijn voet zorgvuldig, constateerde dat dit een schorpioen moest zijn geweest en dat het nu een ontsteking was, en verklaarde vervolgens dat ik antibiotica moest hebben maar dat hij die niet ging voorschrijven want dat was hem te veel werk, vaders moest maar op zijn eigen huisarts aan de overkant van de gang wachten. Die concludeerde hetzelfde, moest vervolgens vele formulieren invullen (de diagnose duurde een fractie van de tijd die het invullen van recepten en moeilijke documenten kostte) en na een bezoek aan de apotheek togen we weer naar huis.

's Avonds, ik had er al op gezinspeeld, de uiensagra. Ieder zichzelf respecterend durp in het Italiaansche organiseert ergens in de zomer een sagra. Die is gewijd aan één of ander eet- of drinkbaar product en iedereen helpt mee. De notabelen slepen de vuilniszakken, de burgemeester dweilt, de postbode kookt, kortom, één groot feest. In Bettona, het dorp van mijn ouders is het de gans waaraan de sagra is gewijd (en waar drie weken geleden mijn zoon nog tafels heeft lopen schoonmaken), deze sagra was gewijd aan uien.

Op het moment dat je het dorp inreed kwam de uienlucht je tegemoet. Overal stonden kraampjes met kruiden, uien en natuurlijk de gebruikelijke kitsch en dan schuif je aan aan een lange tafel. Acht Hollanders en twee Engelsen.
De kaart bestaat uit voorgerechten, primi en secundi piatti (oftewel tussen- en hoofdgerecht) en toeten, allen uit of met ui.

Het voorgerecht bestond voor mij uit een combinatie van van alles en nog wat met ui, daarna een soep (kikkererwten en ui en vlees en lekker) en agnello (lammetjes) als hoofd. Er was ook polenta, er waren zoetzure uien, gegrillde uien, gekookte uien, allemaal op één tafel en allemaal lekker.

Tsja, en dan de toet. Het zag er uit als een normale soes met bakkersroom (de foto staat op facebook) maar de soes was gemaakt van zoete ui en in de bakkersroom zat ook ui en toch.....alleen al daarvoor wil ik volgend jaar terug. Wow, wat was dat lekker. En dat voor iemand die nooit toetjes eet.
Erbij 6 flessen wijn (gewoon van druiven dit keer), 3 flessen water en of we dus aan het einde van dit schransfestijn maar even 15 euro pp wilden afrekenen. Nou, dat wilden we wel ...

Daarna met z'n allen nog even naar Peppe, de plaatselijke caféhouder van Bettona, waar we koffie en limoncello of grappa dronken en dan naar huis.......voor mij vakantie, voor mijn ouders dagelijkse kost. Ik geloof soms toch dat ik iets verkeerd heb gedaan, wat een leven....

Enfin, de voet werkte even niet mee, maar dat zal vast wel weer overgaan en het staat ook wel weer stoer om door een schorpioen te zijn gebeten, is toch spannender dan door een mug of een wesp....

Nog 5 dagen, met wie weet wat voor avonturen, ik hou jullie op de hoogte

Ik ga picknicken en ik neem mee

Thuis lijkt het zo simpel. Je gaat picknicken, dus je stapt op je fiets, fietst even langs de Appie, gooit broodjes, wat lekkers een flesje rosé/prosecco/jus in je fietstassen, in het fanatiekste geval een deken en je fietst naar het Vondelpark of enig ander park afhankelijk van je verblijfplaats, vleid je neer op het gras, sms't waar je zit en dan wordt het gezellig.

Zo niet als je hier gaat picknicken. Vandaag hebben we gepicknickt op de Monte Subasio namelijk en dat is een hele onderneming.

Laat ik beginnen met vertellen dat mijn ouders op een berg wonen. De Monte Bandito (what's in a name). Die berg is hoog en ver weg van van de bewoonde wereld maar het is er rustig en stil en het uitzicht is schitterend. Maar, wanneer je wil picknicken vereist dat enige voorbereiding.
Het begint 's ochtends al. De picknickmand moet ingepakt, de koelbox moet mee (en wordt aangesloten op de aansteker van de auto....echt waar), de barbecue, kolen, er moeten tomaten mee, er wordt wat basilicum geplukt in de tuin en laten we vooral de nieuwe camera niet vergeten en dan ga je op weg....naar de kaasboer, voor de mozzarella...naar de Coop voor de hamburgers, de worstjes, de broodjes, de wijn, het water, de yoghurt en ik ben vast nog wel iets vergeten. Ondertussen zijn er ook nog wat extra stoeltjes ingeladen, want je weet maar nooit en dan begint die schitterende rit.

Allereerst rij je langs de Porciuncola ofwel de Santa Maria dei Angeli, de suikertaart die is gebouwd ter ere van Sint Franciscus van Assisi. Vervolgens langs Assisi, kronkelweggetjes vol met wandelende bedevaartgangers, touristen, mountainbikers, wielrenners, slecht chaufferende Italianen (een tautologie eigenlijk), verheugde nonnen en priesters en almaar hoger en hoger tot je Assisi achter je laat en nog hoger de berg oprijdt.
Het was vandaag schitterend weer, klaarhelder en ik heb genoten onderweg van het uitzicht, van de wilde paarden en de koeien en de schapen en dan eindelijk is daar de picknickplek (uit te spreken overigens als piekenieke....). Een huisje, refugio, een schuilplek dus eigenlijk voor perlgrims maar voorzien van alle gemakken behalve een kraan en een toilet.
Enfin, moeders stookt het vuur op, vaders zet de spullen neer en ineens zit je dan aan een picknicktafel, met je luie kont op een dubbelgevouwen dekentje de tomaten, de basilicum en de mozzarella tot salade te verwerken. Alles wordt druk gefotografeerd door vaders, die wel eerst aan moeders moet vragen hoe de nieuwe camera eigenlijk werkt en de tafel wordt gedekt.
Ik had er natuurlijk ter ere van de foto's extra mijn best op gedaan, de glazen waren gevuld, rosé is natuurlijk vanwege de kleur extra fotogeniek, de salade was opgeschept, de hamburgers waren klaar en we konden aanvallen.
Overigens lijkt dit allemaal redelijk rustig, maar de omgeving is werkelijk adembenemend mooi, je zit hoog, boven de boomgrens, aan alle kanten zijn hoge bergen en diepe dalen, klipgeitdorpjes die lijken te zijn vastgeplakt aan de bergwand, je ziet Assisi in de verte liggen, Spello aan de andere kant, Foligno, kortom, schitterend zover als het oog reikt. Je hoort niets anders dan het zoemen van de vliegen (en de dazen en de horzels en de wespen helaas, ook ik kwam niet ongeschonden uit de strijd) en heel af en toe komt er iets of iemand langs, soms een schaap of een koei, soms een mens.
Na de hamburgers volgden de worstjes en toen zat ik ook echt klemvol. Geen toetje meer, en ook de kaas en de worst en het brood ging weer onverichtterzake terug in hun oorsponkelijke opbergplek.
Ja, en dan moet je koffie natuurlijk, en waar drink je dat anders dan in één van die minuscuul kleine dorpjes waar je alleen maar verliefd op kunt worden. Portecolli. Eén kerk, twintig huizen en een kroeg en daar drink je voor tachtig cent een heerlijke espresso, ondertussen pratend met de lokale bevolking (zijnde twee oude mannen aan de tafel naast je) over politiek, het weer, de dingen van de dag.
Na het plassen (eindelijk) en de koffie zijn we verder gereden naar Spello, weer zoiets moois. Een dorpje dat mijns inziens slechts bewoond kan worden door klipgeiten en mensen met een bijzonder goede conditie, en waar de automobilisten slechts jonge helden met doodsverachting kunnen zijn. Maar niets is minder waar....zwoegend en steunend klim je naarboven en dan wordt je nog net niet ingehaald door zo'n typische nonna compleet met bloemetjesjurk, sloffen en wandelstok, en terwijl je met haar staat te praten komt een dito vrouw aanscheuren in een iets te oude auto.
Maar wat was het er schitterend, balkonnetje na doorkijkje na veranda en allemaal schreeuwden ze om een aubade (of wat mij betreft liever een serenade, ik ben niet zo matineus normaal gesproken) en ieder vrij plekje wordt gesierd door planten en bloemen, door nog meer planten en nog meer bloemen en door mooie huisjes en trappetjes en ach...., wat moet ik nog meer zeggen. Het gekste was de bushalte maar voor de rest was het één aaneengesloten 'wow' van mijn kant. En ik kom heus weleens vaker in Italië, maar het blijft boeien.

En toen kwamen we thuis en wilde ik de foto's gaan downloaden, tenslotte wil je de lezers toch een beetje een indruk geven van de schoonheid. En dan blijkt dus dat ik jullie moet teleurstellen, want, zoals gezegd, de camera was nieuw, paps was kennelijk onhandig en er stonden welgeteld nog maar twee foto's op de kaart. Ik kan jullie dus geen beelden leveren van de picknick. Misschien moeten we maar eens in de herkansing.....

Enfin, wordt dus vervolgd, maar niet nu, want ik moet...(het begint op werken te lijken) eten.......