Eten op grote hoogte

Nieuwe Kerk, Delft, 20 Oktober 2014, 19:50.

Precies twee maanden nadat onze wereld volledig op z'n kop stond, twee maanden waarin ons leven voorgoed veranderde. Waarin ik hoorde dat er waarschijnlijk geen 'ons' meer zou zijn. Maar waarin ondanks alle voorspellingen en doemscenario's mijn Lief het gevecht tegen de Legionella won en sterker dan ooit terug is gekomen. De periode waarin we letterlijk alles zijn kwijtgeraakt behalve elkaar. Twee maanden duistere diepte en nu omhoog, letterlijk. Twee kloppende harten vol verwachting.

Toen ik recent een oproep op de facebookpagina van Iens zag staan was het dan ook een 'no-brainer'; 'Stel, je mag met z'n tweetjes genieten van een diner helemaal bovenin de top van de Nieuwe Kerk in Delft en je krijgt er een hotelovernachting en ontbijt bij. En, oh ja, je moet wel trappen kunnen lopen. Met wie zou je dat graag doen en waarom?'

De vraag 'met wie' was natuurlijk gauw beantwoord, mijn Lief en ik houden van elkaar, van geschiedenis, we zijn, om verschillende redenen bezig met religie en geloof, we houden van avontuur maar meer nog dan dat delen wij een passie voor horeca, voor mooi eten en voor mooie wijn-spijs-combinaties.

Het 'waarom' was wat ingewikkelder. Mijn Lief is zò ziek geweest, en was nadien zijn smaak kwijt, zijn reuk en zijn kracht maar hij is een enorme vechter en verbazingwekkend snel is hij gezonder dan ooit. Maar ja, 376 treden … dat is veel. Bovendien heb ik, sinds ik kinderen heb, moeite met hoogtes en met open traptreden, maar tegelijkertijd was dit zo'n bizar bijzondere prijs, en dan ook nog in Delft.

Toen mijn kinderen jonger waren gingen we naar Delft, naar het legermuseum, naar de Prinsenhof, wandelen door de ongelooflijke knusse en mooie oude binnenstad met al z'n grachten waar eigenlijk nauwelijks nieuwbouw staat en waar nog zo veel kleine winkeltjes zijn, onafhankelijke ondernemers, geen 'standaard' winkelstraat die bijna uitwisselbaar is met die van iedere andere stad in Nederland en waar zo verschrikkelijk veel gezellige restaurantjes en kroegen zijn.

Ik was er alleen zo lang al niet meer geweest, zou het geen deceptie worden? Mijn Lief was er nog nooit geweest en wat als het tegen zou vallen … ?

Toch besloot ik mijn antwoord in te sturen. Niet dat ik ooit iets win of omdat mijn reden beter zou zijn dan die van de andere mensen die een antwoord gaven, maar het was een legitieme vraag en ik vond mijn antwoord ook legitiem en de moeite waard dus ik heb het opgeschreven en heb er verder niet meer aan gedacht.

Tot dat berichtje ineens, net wakker na een late dienst: uit alle verhalen was dat van mij uitverkoren. Mijn Lief en ik mochten naar Delft, mochten op een hoogte van 109 meter een privé-diner tegemoet zien en we mochten overnachten in een lief hotel om de hoek! Eerst heb ik verschrikkelijk gehuild, toen bedacht ik me dat het misschien niet onzinnig was mijn Lief op de hoogte te stellen en daarna kwamen die traptreden weer in mijn gedachten… en toen de twijfel. Misschien waren er wel meer mensen met de dezelfde voornaam (waarschijnlijk niet maar toch … ), misschien hadden ze zich vergist, had ik het verkeerd gezien ... maar vòòr alles overheerste dat overweldigende geluksgevoel, ik zou mijn Lief weerzien en niet alleen dat, we zouden samen een avontuur gaan beleven, wij tweeën, en daarmee hopelijk een zwarte periode afsluiten.

Er kwam een berichtje van Marieke van Iens, een telefoontje van Ed Hoogendijk, de chef van Le Mariage, de bevestiging van hotel Johannes Vermeer werd gemaild en het werd steeds echter en steeds spannender. Tegenwoordig zijn we van alle gemakken voorzien dus de sites van Le Mariage www.restaurantlemariage.nl en Hotel Johannes Vermeer www.hotelvermeer.nl  waren gauw gevonden. Het zag er zo mooi uit, en zo bijzonder, buienradar was iets minder optimistisch maar ach, wat is een beetje regen bij zoiets moois?

En nu waren we er dus, in Delft, wachtend op Het Openen van de grote deur van de Nieuwe Kerk.

We waren 's middags al aangekomen. Het station wordt op dit moment gerenoveerd dus de aanloop leek wat ontmoedigend, het was winderig en een beetje grauw maar symbolisch genoeg kwam de zon door toen we de eerste afslag naar rechts namen en via een smal steegje aankwamen bij de eerste van de vele mooie grachten die het centrum van Delft domineren. Met behulp van de navigatie op de telefoon was al snel duidelijk dat het hotel erg makkelijk te vinden moest zijn en mijn Lief keek zijn ogen uit. Hij woont in Arnhem, ikzelf in Haarlem en hij is gek op Haarlem net als ik, logisch natuurlijk. Ik had hem gezegd dat qua sfeer de beide steden waarschijnlijk vergelijkbaar waren, maar ik was vergeten hoe nog veel warmer en knusser Delft ook weer is. We liepen op een nazomerse dag langs de grachten en kwamen aan bij ons hotel. Het hotel ligt op 13 minuten lopen van het station en om de hoek van de Nieuwe Kerk. Ik herkende al snel de karakteristieke voorkant van het hotel. Ook hier weer zo'n fijne gracht met een smalle autoluwe/vrije straat en kleine leuke winkeltjes.

We werden enorm vriendelijk te woord gestaan door de receptioniste, we kregen een sleutel en realiseerden ons toen dat het knus aandoende en bijzonder mooi en gezellig ingerichte hotel een soort Tardis is. De knusheid, het gevoel van familiehotel werd gelogenstraft door een enorm ruim hotel met 20 kamers en 5 suites. Ook onze kamer zelf was enorm ruim en licht. De ramen konden open en we hadden ondertussen al geconstateerd dat er een gezellig dakterras was en dat het hotel van alle gemakken voorzien was, dus dit was sowieso al een fijn begin van ons avontuur.

Nadat we onze jassen hadden achtergelaten in onze kamer gingen we de stad verkennen. Ik wist uiteraard al een beetje de weg, en laten we eerlijk zijn, de Nieuwe Kerk is moeilijk te missen, evenmin trouwens als de heerlijk leunende Oude Kerk waar Mabel en Friso ooit getrouwd zijn en waarnaast de Prinsenhof te vinden is.

We werden niet teleurgesteld. Veel kleine winkeltjes, een schitterend raadhuis en natuurlijk de obligate toeristenwinkels, uiteindelijk hebben we het over Delft en Delfts Blauw is nou eenmaal wereldberoemd, net als Vermeer en veel andere beroemde of beruchte Delftenaren. Misschien niet helemaal interessant voor òns maar wel smaakvol ingericht zonder schreeuwerige gevels. We aten een visje bij een schitterende viszaak, gevestigd in een ouderwetse viswaag-achtige setting en liepen verder. Bij toeval liepen we langs De Pijpenla/Le Mariage. Het team zat voor het raam te briefen en ineens realiseerden we ons dat het nu wel erg 'echt' begon te worden.

Op het Prinsenhof stond de bank uit mijn herinnering, die Delftsblauwe bank van keramiek die, ondanks zijn harde uiterlijk, zo heerlijk zit, met uitzicht op Willem van Oranje aan wiens leven Balthasar Geraedts zo'n bruut en plotseling einde heeft gemaakt.

We liepen verder, kwamen de meest geweldige winkeltjes tegen waaronder een (gelukkig gesloten want wel erg verleidelijk) winkeltje met losse lego-stenen, met allerlei ouderwets aandoend constructiespeelgoed, een winkeltje met alleen maar fruit (en echt waar, geen groente te zien, alleen maar fruit), ouderwets goede boekwinkels en alsmaar die grachten. Tegelijkertijd leerden we één en ander over de Nieuwe Kerk. Er wordt ernstig verbouwd en de hele geschiedenis van de kerk, van de belangrijke personages die er te vinden zijn (zowel als glas-in-lood-voorstelling als in een tombe) en alle verbouwingen zijn te vinden op de omheining van de kerk. Wat ons ook opviel, vooral mijn Lief, die uit het Oosten van het land komt, was de vriendelijkheid van de mensen, zowel het winkelpersoneel als de mensen op straat, in het hotel, zelfs op het wat gehavende en ontmantelde station. Een vriendelijkheid die past bij de knusse, warme, bijna dorps aandoende sfeer die Delft zo bijzonder maakt.

Maar nu terug naar die enorme deur, bij die enorme kerk, waar we eigenlijk de hele dag naar keken, speculerend over waar precies in de toren we uit zouden komen.

Ed verwelkomde ons als een combinatie van een warme douche en een oude vriend. Ik had ondertussen begrepen dat er ook nog een moeder en dochter waren uitverkoren die een fotografiewedstrijd hadden gewonnen. Zij waren onderweg naar beneden en wij moesten onderweg naar boven. We hadden begrepen dat er geen toilet boven was dus er werd nog even sanitair gestopt, de dames waren ondertussen beneden gearriveerd en er moest natuurlijk nog even geposeerd worden. De passie en gedrevenheid van Ed was enorm aanstekelijk, we gingen op de foto, namen afscheid van het enthousiaste moeder en dochter-duo die met een geweldig mooie foto de fotografie-wedstrijd hadden gewonnen en daarna mochten we naar boven. Ed zelf was al weet-ik-veel-hoe-vaak die 376 treden op geweest, en niet alleen maar met kookgerei, servies, bestek, wijn, maar ook met eten. Zijn team overigens had hem hierbij uiteraard geholpen want het is een eind. Gelukkig begreep hij mijn kriebels bij grote hoogtes en 'open' traptreden want behalve de passie voor avontuur en eten en drinken deelde ik dat gevoel met hem.

Niet met mijn Lief, na die heel zware periode was hij de enige die uiteindelijk niet buiten adem bovenkwam en hoogte- dan wel engtevrees komt niet voor in zijn woordenboek. En toch, we zijn een aantal keer naar buiten gegaan, de trans rondgelopen, we zagen Den Haag, we zagen Rotterdam, we zagen het raadhuis van boven, we zagen het carillon en de gestoken trommels, we dronken, nog hoger, een glas champagne op de bovenste trans en ondanks de angstkriebels was dit een absoluut hoogtepunt. Letterlijk en figuurlijk. En toen mochten we naar binnen. Tranen, bij mij, bij mijn Lief.

Stel u voor, een lege ruimte, de laatste stop voor de absolute spits. Er stond een fornuis, daarachter een chef, de gastvrouw bracht ons brood en water, Ed liep naar het fornuis en er stond een tafel voor ons tweetjes, rozen, linnen, waterglazen, wijnglazen, Adèle op de achtergrond en schitterende sfeerverlichting en zelfs een dekentje mochten we het koud krijgen.

Het enthousiasme van de gastvrouw, van Ed maar ook van alle collega's die later kwamen helpen bij het opruimen was zo aanstekelijk en zo'n verademing. De passie spetterde er van af, bij allemaal.

Wat kan ik zeggen over het eten?

Le Mariage heeft een bijzonder concept, er komen altijd twee kleinere gerechten op één bord die bij elkaar passen en elkaar complementeren. Ik had dit gelezen op de site maar hoe zoiets uitpakt 'in het echt' is natuurlijk altijd spannend.

De eerste gang was een carpaccio van hert met bietencrème, paddenstoelen en pijnboompitten met daarnaast een pompoensoep met truffel.

Omdat je in slechte verlichting zit nemen bepaalde zintuigen de overhand, kleur zie je niet maar je geur en smaak worden dus meteen extra geprikkeld. De carpaccio was onwaarschijnlijk lekker (al helemaal in combinatie met de Zuid-Afrikaanse Chenin Blanc) en extra bijzonder was het dat de geur van de truffel in de soep wel in de geur maar uiteraard niet in de smaak aanwezig was. En toch maakte dit het gerecht beter, nog beter. De soep was zalig, een geweldige mooie balans tussen de pompoen en de truffel. De aardsheid en zoetheid van pompoen, hert en bietencrème was geweldig met de wat zurig/bittere aardsheid van de truffel.

Het hoofdgerecht was een rouleaux van tong met garnalen en mooie knapperige groentes gecombineerd met een geweldige kalfssuccade. Ikzelf hield me braaf aan de instructie eerst 'links' en pas daarna 'rechts' te eten maar Lief, die uiteindelijk Chef is, vertelde me dat ik beiden moest combineren. Hij had gelijk (niet zeggen hoor …!) Surf en turf is een bekende combinatie en deze combinatie tilde beide gerechten naar een hoger plan. Dit alles gecombineerd met een mooie koele Noord-Italiaanse Cabernet Sauvignon was een feestje.

En dan het dessert … ! Een mooie rode Spaanse dessertwijn, een ganache van witte chocola met aardbei-purée, een mousse van roomcaramel met verse aalbessen en een brownie (een echte, geen chocolade-cakeje maar zo'n geweldig klef, machtig, plakkerige chocoladebrownie) gecombineerd met een citruscaramel was onwaarschijnlijk lekker. En dit uit de mond van iemand die absoluut nooit chocola eet.

Met z'n allen hebben we het 'pop-up-restaurant' naar beden gebracht en daar namen we afscheid. Met knuffels en weer met tranen. En zeker niet voor altijd.

Het lekkere bed in het hotel zorgde voor een heerlijke nacht en het ontbijt, geserveerd door de eigenaresse was vers, lekker en met liefde gemaakt. Scrambled eggs met bacon, heerlijk brood en zalige croissantjes, mooie koffie maar vooral de persoonlijke aandacht en de liefde die bleek uit alle kleine details maakten dit tot een fantastisch verblijf.

Toen we wakker werden was de herfst begonnen, regen, storm en verschrikkelijk koud, maar we konden niet ophouden met kijken naar de Nieuwe Kerk. Al lijkt het een droom, dààr hebben we gegeten, dààr zijn we verwend en dààr, bij die zwart/witte luiken hebben we energie opgedaan om een mooie toekomst te gaan zoeken, hebben we champagne gedronken en hebben we een geweldig diner gegeten. Nu al bijna ongelooflijk en onwerkelijk. Het enige dat geldt als bewijs voor het feit dat dit echt was is de langzaam toenemende spierpijn in mijn bovenbenen. Het was het waard!

Een aantal dingen zijn zeker.

1.We zullen sowieso snel weer terug gaan naar Delft.

2.We weten al waar we willen slapen.

3.We weten zeker waar we gaan eten.

Maar bovenal kan ik alleen maar zeggen dat we een geweldige tijd hebben gehad en zelfs nu nog, weer thuis, terugdenkend aan wat we hebben meegemaakt kan ik niet anders dan ongelooflijk gelukkig zijn en mij en mijn Lief onwaarschijnlijk verwend voelend.

We zijn enorm dankbaar, er zijn geen woorden voor om dit uit te drukken, maar nu al zit deze avond in het hoekje 'kostbare herinnering', dit zal geen van ons ooit vergeten. Vanaf nu is er nog maar één weg, omhoog! En hoewel ik niet direct zit te wachten op weer 376 treden zal ik, voor zo'n onvergetelijke ervaring, de volgende keer dubbel dat aantal klimmen als het moet.

Mien waar is mijn feestneus?

Bizar. Mijn Lief is opgenomen op de intensive care en de hele wereld staat op zijn kop. Je wordt in een soort bad ondergedompeld waarbij alles wat gezegd wordt gedempt binnenkomt, half binnenkomt en waarbij je in no-time vele medische termen rijker bent.

Fietsend naar huis vraag ik me af, in al mijn bezorgdheid en verdriet waar dat vreselijke carnavalsliedje in mijn hoofd vandaan komt. 'Mien waar is mijn feestneus, Mien waar is mijn neus'. Ik word boos op mezelf maar krijg het er niet uit, iedere dag terug vanuit het ziekenhuis, twee keer, één keer zelfs drie keer en een paar keer 's nachts als bonus klinkt het liedje in mijn hoofd. 'Mien waar is mijn feestneus?'

Tot dat ene moment waarop mijn Lief helder is, 'de overbuurman heeft zijn eigen geluidsinstallatie' zegt hij, en hij heeft gelijk....er staan veel machines that go beep ( https://www.youtube.com/watch?v=arCITMfxvEc ) maar één ervan heeft dat deuntje, dat ongelooflijk irritante deuntje, 'Mien waar is mijn feestneus', gek word ik ervan.

Langzaam maar zeker wordt duidelijk dat mijn Lief het zo niet gaat redden, en hoewel hij doodsbang is, wordt besloten dat hij in slaap wordt gemaakt en zal worden beademd via een slang in zijn longen. Ik zie op dat moment alleen maar hoe verchrikkelijk hard hij moet werken voor zijn adem, hoe verschrikkelijk bang hij is, maar vooral zie ik een doodzieke man. Zo bang als hij is wil hij steeds weten wanneer ze nou komen en er wordt tegen mij gezegd dat ze nog even willen wachten. En dan gebeurt er iets magisch...de overbuurman van Lief is de oom van één van de beste harpisten ter wereld. En zijn neef komt een concert geven, een mini-concert.
Tijdens het concert zie ik de doodsangst uit de ogen van mijn Lief verdwijnen, hij geeft zich over aan de muziek en komt tot rust, vlak na het concert wordt hij in slaap gebracht, rustig en zonder de angst waarvan ik weet dat die er is.

Vandaag is de slang uit de longen van mijn vriend gehaald, hij gaat het redden al hebben we nog een lange weg te gaan. De overbuurman heeft het helaas niet gehaald. Maar deze schitterende ervaring zal voor iedereen die er bij was een onuitwisbare indruk hebben achtergelaten.