Voor een tientje naar de hemel en veel uien

De dag na het picknick avontuur (waarbij het venijn letterlijk in de staart zat, maar daarover later meer) reden mijn vader en ik naar het wonderschone Assisi. Paps had dit keer zijn eigen camera meegenomen, want er mocht dit keer natuurlijk niets misgaan.


Langs de porzziuncola. Toch maar even iets over die suikertaart. Voor de niet katholieken onder ons: Sint Franciscus was een rijk edelman die na twee veldslagen het Goddelijk licht zag en zeer nederig ging leven. Hij wierp al zijn aardse bezittingen af, kreeg van de Benedictijnen een kleine stukje grond met daarop een kapelletje (een klein stukje/portie dus, de porzziuncola) en daar leefde hij zeer sober en preekte tot de dieren en de planten en bomen.

Over dat bewuste kapelletje heeft iemand werkelijk de meest kitscherige en uitbundige kerk ever heen gebouwd, veel goud, veel gedoe, een waar pronkstuk. Misschien niet helemaal in de lijn van Franciscus maar wel erg belangrijk voor velen (het oorspronkelijk kapelletje is er nog) en vaak het begin van de wandeling naar boven, naar Assisië.

Enfin, mijn vader vond een geschikte parkeerplaats, en wij gingen ook naar boven. Maar eerst moest er even een foto worden gemaakt. Alles zou moeten kloppen, paps had tenslotte de batterij nog speciaal opgeladen, en die vervolgens in de lader laten zitten, dus de foto's van Assisi houden jullie nog te goed.
Mijn kuiten protesteerden een beetje, en mijn rechtervoet, waarin ik de dag ervoor was gestoken deed een beetje pijn, maar deze schitterende stad maakt veel goed.

We begonnen in de benedenkerk. De basiliek van st. Franciscus bestaat uit een onder en een bovenkerk, de één nog mooier dan de anders, sober maar vol met fresco's van Giotto. Het graf van Franciscus staat ergens halverwege beide kerken.
De aardbeving van een paar jaar geleden heeft wel de nodige schade gegeven en helaas zijn er toen brokken fresco verdwenen (fijne touristen) maar gelukkig is er al veel opgeknapt.

Deze kerk dus is voor veel katholieken erg heilig. Er lopen dan ook gezagsdragers de hele dag "Silenzio...ssssst" te roepen, je ziet er veel monniken en nonnen, veel katholieke touristen en dat brengt dan wel weer de nodige vreugde met zich mee.

Voor tien euro kan je alles laten zegenen wat je bij je hebt, je sluit aan bij een loketje, betaalt 10 euro, de priester van dienst incasseert dit dankbaar, kijkt devoot, pakt zijn wijwater, trekt een zo mogelijk nog devoter gezicht, spat wat wijwater over het object, houdt zijn handen erboven en het kan nooit meer stuk. Voor nog eens 10 euro kan je een intentie laten bidden (dat wil zeggen dat de hele kerk dan voor jou of iemand of iets bidt) en voor nog eens 10 euro krijg je een aflaat, dat wil zeggen, een enkeltje hemel zonder tussenstop. Voor 30 euro geknipt en geschoren zeg maar.
Verder is er een souvenirswinkeltje. Ik moest voor mijn schoonzusje een nieuwe rozenkrans, Pepijn zou er nog een krijgen en er waren nog wat verlanglijstjes, en dan blijken de geneugten van mijn vaders' langdurig gids-schap in deze vreemde samenleving.
De maestro wordt met beide handen begroet, drie man sterk komen aanhollen, de dochter wordt bewonderd, legt haar boodschappen op de toonbank, krijgt een handkusje en geen rekening want ze is tenslotte de dochter van de maestro en zonder te betalen verlaat ik de winkel. Eenmaal buiten merkt mijn vader overigens op dat hij geen idee heeft waar hij de heren van kent, maar dat het toch weer een tientje scheelt op die manier.

Verder dan, naar een bevriend kunstenaar die nog wat heeft liggen voor mijn moeder. Hierover kan ik alleen maar zeggen dat ik gauw terug wil, een bijzonder atelier, met bijzonder mooie dingen...

Dan een kopje koffie (wederom gratis, want met vaders, en als zijn dochter ben ik tenslotte deel van de mispoche).
Terug naar huis, een rustige lunch en 's avonds een gezellig etentje bij vrienden.

Ik had al even mijn rechtervoet genoemd. Die begon toch wel angstig op te zwellen, en zelfs het sodabadje 's avonds hielp niet, dus togen wij 's ochtends dokterwaards.
In Italie is medische zorg gratis, maar dat brengt dan toch wel weer bepaalde problemen met zich mee. Eén van de aanwezige artsen bekeek mijn voet zorgvuldig, constateerde dat dit een schorpioen moest zijn geweest en dat het nu een ontsteking was, en verklaarde vervolgens dat ik antibiotica moest hebben maar dat hij die niet ging voorschrijven want dat was hem te veel werk, vaders moest maar op zijn eigen huisarts aan de overkant van de gang wachten. Die concludeerde hetzelfde, moest vervolgens vele formulieren invullen (de diagnose duurde een fractie van de tijd die het invullen van recepten en moeilijke documenten kostte) en na een bezoek aan de apotheek togen we weer naar huis.

's Avonds, ik had er al op gezinspeeld, de uiensagra. Ieder zichzelf respecterend durp in het Italiaansche organiseert ergens in de zomer een sagra. Die is gewijd aan één of ander eet- of drinkbaar product en iedereen helpt mee. De notabelen slepen de vuilniszakken, de burgemeester dweilt, de postbode kookt, kortom, één groot feest. In Bettona, het dorp van mijn ouders is het de gans waaraan de sagra is gewijd (en waar drie weken geleden mijn zoon nog tafels heeft lopen schoonmaken), deze sagra was gewijd aan uien.

Op het moment dat je het dorp inreed kwam de uienlucht je tegemoet. Overal stonden kraampjes met kruiden, uien en natuurlijk de gebruikelijke kitsch en dan schuif je aan aan een lange tafel. Acht Hollanders en twee Engelsen.
De kaart bestaat uit voorgerechten, primi en secundi piatti (oftewel tussen- en hoofdgerecht) en toeten, allen uit of met ui.

Het voorgerecht bestond voor mij uit een combinatie van van alles en nog wat met ui, daarna een soep (kikkererwten en ui en vlees en lekker) en agnello (lammetjes) als hoofd. Er was ook polenta, er waren zoetzure uien, gegrillde uien, gekookte uien, allemaal op één tafel en allemaal lekker.

Tsja, en dan de toet. Het zag er uit als een normale soes met bakkersroom (de foto staat op facebook) maar de soes was gemaakt van zoete ui en in de bakkersroom zat ook ui en toch.....alleen al daarvoor wil ik volgend jaar terug. Wow, wat was dat lekker. En dat voor iemand die nooit toetjes eet.
Erbij 6 flessen wijn (gewoon van druiven dit keer), 3 flessen water en of we dus aan het einde van dit schransfestijn maar even 15 euro pp wilden afrekenen. Nou, dat wilden we wel ...

Daarna met z'n allen nog even naar Peppe, de plaatselijke caféhouder van Bettona, waar we koffie en limoncello of grappa dronken en dan naar huis.......voor mij vakantie, voor mijn ouders dagelijkse kost. Ik geloof soms toch dat ik iets verkeerd heb gedaan, wat een leven....

Enfin, de voet werkte even niet mee, maar dat zal vast wel weer overgaan en het staat ook wel weer stoer om door een schorpioen te zijn gebeten, is toch spannender dan door een mug of een wesp....

Nog 5 dagen, met wie weet wat voor avonturen, ik hou jullie op de hoogte

Ik ga picknicken en ik neem mee

Thuis lijkt het zo simpel. Je gaat picknicken, dus je stapt op je fiets, fietst even langs de Appie, gooit broodjes, wat lekkers een flesje rosé/prosecco/jus in je fietstassen, in het fanatiekste geval een deken en je fietst naar het Vondelpark of enig ander park afhankelijk van je verblijfplaats, vleid je neer op het gras, sms't waar je zit en dan wordt het gezellig.

Zo niet als je hier gaat picknicken. Vandaag hebben we gepicknickt op de Monte Subasio namelijk en dat is een hele onderneming.

Laat ik beginnen met vertellen dat mijn ouders op een berg wonen. De Monte Bandito (what's in a name). Die berg is hoog en ver weg van van de bewoonde wereld maar het is er rustig en stil en het uitzicht is schitterend. Maar, wanneer je wil picknicken vereist dat enige voorbereiding.
Het begint 's ochtends al. De picknickmand moet ingepakt, de koelbox moet mee (en wordt aangesloten op de aansteker van de auto....echt waar), de barbecue, kolen, er moeten tomaten mee, er wordt wat basilicum geplukt in de tuin en laten we vooral de nieuwe camera niet vergeten en dan ga je op weg....naar de kaasboer, voor de mozzarella...naar de Coop voor de hamburgers, de worstjes, de broodjes, de wijn, het water, de yoghurt en ik ben vast nog wel iets vergeten. Ondertussen zijn er ook nog wat extra stoeltjes ingeladen, want je weet maar nooit en dan begint die schitterende rit.

Allereerst rij je langs de Porciuncola ofwel de Santa Maria dei Angeli, de suikertaart die is gebouwd ter ere van Sint Franciscus van Assisi. Vervolgens langs Assisi, kronkelweggetjes vol met wandelende bedevaartgangers, touristen, mountainbikers, wielrenners, slecht chaufferende Italianen (een tautologie eigenlijk), verheugde nonnen en priesters en almaar hoger en hoger tot je Assisi achter je laat en nog hoger de berg oprijdt.
Het was vandaag schitterend weer, klaarhelder en ik heb genoten onderweg van het uitzicht, van de wilde paarden en de koeien en de schapen en dan eindelijk is daar de picknickplek (uit te spreken overigens als piekenieke....). Een huisje, refugio, een schuilplek dus eigenlijk voor perlgrims maar voorzien van alle gemakken behalve een kraan en een toilet.
Enfin, moeders stookt het vuur op, vaders zet de spullen neer en ineens zit je dan aan een picknicktafel, met je luie kont op een dubbelgevouwen dekentje de tomaten, de basilicum en de mozzarella tot salade te verwerken. Alles wordt druk gefotografeerd door vaders, die wel eerst aan moeders moet vragen hoe de nieuwe camera eigenlijk werkt en de tafel wordt gedekt.
Ik had er natuurlijk ter ere van de foto's extra mijn best op gedaan, de glazen waren gevuld, rosé is natuurlijk vanwege de kleur extra fotogeniek, de salade was opgeschept, de hamburgers waren klaar en we konden aanvallen.
Overigens lijkt dit allemaal redelijk rustig, maar de omgeving is werkelijk adembenemend mooi, je zit hoog, boven de boomgrens, aan alle kanten zijn hoge bergen en diepe dalen, klipgeitdorpjes die lijken te zijn vastgeplakt aan de bergwand, je ziet Assisi in de verte liggen, Spello aan de andere kant, Foligno, kortom, schitterend zover als het oog reikt. Je hoort niets anders dan het zoemen van de vliegen (en de dazen en de horzels en de wespen helaas, ook ik kwam niet ongeschonden uit de strijd) en heel af en toe komt er iets of iemand langs, soms een schaap of een koei, soms een mens.
Na de hamburgers volgden de worstjes en toen zat ik ook echt klemvol. Geen toetje meer, en ook de kaas en de worst en het brood ging weer onverichtterzake terug in hun oorsponkelijke opbergplek.
Ja, en dan moet je koffie natuurlijk, en waar drink je dat anders dan in één van die minuscuul kleine dorpjes waar je alleen maar verliefd op kunt worden. Portecolli. Eén kerk, twintig huizen en een kroeg en daar drink je voor tachtig cent een heerlijke espresso, ondertussen pratend met de lokale bevolking (zijnde twee oude mannen aan de tafel naast je) over politiek, het weer, de dingen van de dag.
Na het plassen (eindelijk) en de koffie zijn we verder gereden naar Spello, weer zoiets moois. Een dorpje dat mijns inziens slechts bewoond kan worden door klipgeiten en mensen met een bijzonder goede conditie, en waar de automobilisten slechts jonge helden met doodsverachting kunnen zijn. Maar niets is minder waar....zwoegend en steunend klim je naarboven en dan wordt je nog net niet ingehaald door zo'n typische nonna compleet met bloemetjesjurk, sloffen en wandelstok, en terwijl je met haar staat te praten komt een dito vrouw aanscheuren in een iets te oude auto.
Maar wat was het er schitterend, balkonnetje na doorkijkje na veranda en allemaal schreeuwden ze om een aubade (of wat mij betreft liever een serenade, ik ben niet zo matineus normaal gesproken) en ieder vrij plekje wordt gesierd door planten en bloemen, door nog meer planten en nog meer bloemen en door mooie huisjes en trappetjes en ach...., wat moet ik nog meer zeggen. Het gekste was de bushalte maar voor de rest was het één aaneengesloten 'wow' van mijn kant. En ik kom heus weleens vaker in Italië, maar het blijft boeien.

En toen kwamen we thuis en wilde ik de foto's gaan downloaden, tenslotte wil je de lezers toch een beetje een indruk geven van de schoonheid. En dan blijkt dus dat ik jullie moet teleurstellen, want, zoals gezegd, de camera was nieuw, paps was kennelijk onhandig en er stonden welgeteld nog maar twee foto's op de kaart. Ik kan jullie dus geen beelden leveren van de picknick. Misschien moeten we maar eens in de herkansing.....

Enfin, wordt dus vervolgd, maar niet nu, want ik moet...(het begint op werken te lijken) eten.......

Waarom een vliegtuig eigenlijk gewoon een fiets is, en waarin veel gegeten wordt

Na een zware tijd met moeilijke beslissingen brak dan eindelijk de dag aan waarop ik naar Italie zou vliegen. En ik had de dag niet beter kunnen uitzoeken. De storm gierde rond het huis, de regen viel met bakken naar beneden, het was koud en er stond ook nog een file vlakbij Rotterdam Airport. Tenslotte is het zondag en je moet wat en dus reist heel Nederland naar Ikea Delft.....logisch toch?

Enfin, ruim op tijd kwam ik aan op Rotterdam, een zalig klein, ouderwets vriendelijk luchthaventje waar alles nog snel en eenvoudig gaat. Behalve dat ik, ervaren reiziger, vergeten was dat er geen deo in je tas mag zitten. De kurketrekker en de nagelvijl werden over het hoofd gezien, maar dat wordt even stinken dus maar.

Het vliegtuig was te laat, niet verwonderlijk met het vliegonvriendelijke weer...het kwam ongeveer op vertrektijd binnen uit Nice en moest nog schoongemaakt en gecatered worden, maar (nog steeds dankzij de snelle afhandeling) we vertrokken met maar een half uur vertraging. En dan is een vliegtuig toch weer net een fiets, je hebt wind mee dus je vliegt snel, we landden maar 10 minuten te laat.
De vlucht zelf was wel grappig, erg turbulent na take-off, bij Haarlem verdween Nederland achter de wolken, bij Arnhem verdween Nederland achter de grens en na een uur vliegen verdwenen de wolken boven Italië. Precies zoals het hoort dus.
Wat ik vergeten was, was dat dit de laatste zondag van augustus was, een dag waarop heel Italie weer op het honk terugkeert, dus na drie kwartier te hebben gewacht op mijn koffer, gelukkig zonder enige informatie want anders werd het allemaal wel erg voorspoedig, kon ik eindelijk op zoek naar Fanny. Ik had Stephania al heel lang niet gezien, we kwamen uit op 1992, daarna hebben we elkaar alleen nog maar gesproken en geschreven/gemaild/gefacebookd, dus of we elkaar nog zouden herkennen na zoveel jaar was maar de vraag. Tot ik ineens bijna omver werd gesprongen door hetzelfde jonge enthousiaste puppy van vroeger, ok, we zijn allebei wat ouder en minder slank maar de vriendschap was hetzelfde....heftig en warm en intens.
Haar man stond ergens geparkeerd, en na veel operette-geruzie en geratel door mobiele telefoons ontmoette ik dan ook Dino en de kinderen Giacomo en Fabiola.....het was ondertussen negen uur dus het was etenstijd! Ik had uiteraard op Rotterdam al wat gegeten, bij Transavia aan boord wordt vies eten voor veel geld geserveerd, en ik had niet echt een idee wat de plannen waren, maar na veel reien en rijen kwamen we bij een geweldig restaurant aan.
Het zag er een beetje uit als een biergarten of een goedkope kroeg, schragentafel na schragentafel, vol met mensen en vol met ... pizza's. Niet van die lullige ronde maar langwerpige, ongeveer een meter lang met twee soorten beleg. Al snel kreeg ik uitgelegd dat
a. we alleen maar pizze bianchi zouden eten (dus zonder tomatensaus)
b. we maar één prijs betaalden dus dat het een soort 'all you can eat' was
c.dat ik als een echte Italiaanse vooral veel moest eten.....en dat deed ik dus maar.
Witte prikkelende wijn erbij (waarom één liter nemen als je er ook twee opkunt) en water en het was genieten.
Steffie en ik moesten nogal wat tijd bijpraten dus haar zoon, die echt graag Engels wil leren kon er op een gegeven moment geen touw meer aan vast knopen. Onze communicatie verloopt in een soort Babelonisch van Engels, Spaans en Italiaans maar we verstaan elkaar prima.

Toen het eten op was verwachtte ik dat we naar huis zouden gaan. Je bent tenslotte Nederlands en er zaten twee kinderen bij van 5 en 12, maar natuurlijk moest er in de stad zelf even een ijsje/limoncello genuttigd worden. De kinderen waren klaarwakker, ik viel zowat om van de slaap, het was middernacht tenslotte, maar wat is een glas limoncello toch heerlijk 's nachts op een warm terras met veel mensen in een heerlijk havenstadje.

Eindelijk thuis moest er natuurlijk eerst in de tuin worden gezeten, met een glaasje fragolina (aardbeienlikeur, we bleven in het fruit) en toen ik eindelijk echt omviel, kreeg ik ook nog de lieve mededeling dat ik vooral de badkamer van Fanny en Dino moest gebruiken want die had zo'n bad met massagestralen.......Gelukkig sliep ik vervolgens op het hardste bed dat ik ooit had gezien. Een echte uitdaging voor fakirs. Gelukkig ook deelde ik mijn kamer met heel veel Barbies en twee muggen, anders was het allemaal wel te mooi geweest.
Enfin, vanochtend vroeg heerlijk gedoucht, op een schommelstoel in de heerlijke tuin zitten lezen, ontbeten (brrr, alleen maar zoet, zoeter, zoetst maar gelukkig met veel koffie, echte Italiaanse espresso).
Dino had ondertussen al uitgezocht welke trein ik moest hebben om op tijd voor de bus in Rome te zijn, dus de komende uren werden massief volgeplempt. Een bezoekje aan het schitterende oorlogskerkhof, de kust daar was het decor van een heftige slag, Anzio staat er om bekend, daarna een bezoekje aaan Nettuno en de middeleeuwse burcht en, jawel hoor, weer eten.
Pasta, frutti di mare met kikkererwten en inktvis en octopusjes en hmmmm, en natuurlijk weer met een flesje wijn, en met een flesje water, en met uitzicht over zee, en met een zonnetje en in goed gezelschap.
Daarna de trein naar Rome. Een soort hond, stopt bij iedere boom, maar voert wel rechtstreeks naar Termini. Fijn overigens dat gedurende de gehele reis braaf werd gemeld dat het toilet niet bezet was, maar dat alle toiletten in de trein op slot waren viel dan wel weer een beetje tegen.
Op Termini moest ik overstappen op de metro naar Stazione Tiburtina en daar dan de bus nemen naar Deruta. Wel een avontuur in een land waar gemiddeld twee woorden Engels worden gesproken. Maar gelukkig spreek ik Spaans, bluf ik behoorlijk Italiaans, kan ik lezen en reis ik niet voor het eerst in mijn eentje.
Enfin, laat ik het erop houden dat Termini groot is, erg groot, en dat de Italianen erg goed zijn in vermelden wat je niet wil weten maar niet wat je wel wil weten. Gelukkig stond alle informatie er alleen maar in het Italiaans, dat dan weer wel, in Japan was het zoeken van de juiste route altijd net iets uitdagender.
Eindelijk even plassen (de beschaving heeft ook hier toegeslagen, 80 cent voor toiletgebruik...de NS is zo gek nog niet), en na lang lopen de goede metro gevonden en zonder problemen naar Tiburtina gereisd.
Daar begint het dan toch wel even te jeuken, het staat niet voor niets in het wapen van Rome, SPQR..Sono Pazzi Queste Romani (rare jongens die Romeinen) want het niet krijgen van een kaartje duurt toch wel verdacht lang. Eerst heeft iedereen erg veel tijd nodig voor van alles en nog wat. Ben je eindelijk aan de beurt moet je twee loketten verder. Sta je daar moet de dame voor je eerst 26 vragen stellen en dan een kaartje voor 12 september (we schrijven 30 augustus) waarop de juffrouw achter het loket spoorloos verdwijnt. Er zijn dan 6 loketten open waarvan 2 ook daadwerkelijk bezet, hoewel er dan weer wel erg veel mensen achter de balie staan te kijken hoe hun collega's wel werken. Uiteindelijk heb je net op tijd je kaartje, je moet naar perron 17 waar een vriendelijke buschauffeur op zijn gemakt aan een gezin uitlegt dat dit in Marokko wel maar in Italie niet kan (geen idee wat, maar hij nam er de tijd voor) om vervolgens nog net op tijd te melden dat de bus naar Deruta vanaf perron 16 vertrekt. Je stapt in, rijdt weg en komt er dan achter dat je eventueel ook een kaartje in de bus had kunnen kopen, dat dan weer wel.
Maar ach, ik zit, de omgeving is schitterend en hoewel de bus niet helemaal gemaakt op Nederlandse lange benen noch op een laptop, heb ik gelukkig even de tijd om verder te schrijven. Gelukkig ben ik in Italie dus de mobiele telefoongesprekjes zijn veelvuldig en hard, heel erg hard, dus ik denk niet echt dat ik me ga vervelen deze rit.

Toen ik mijn facebook checkte vanochtend merkte mijn broertje op dat ik een stukje zon naar Nederland had gestuurd, hij was alleen vergeten te zeggen dat hij de regen mijn kant op gestuurd had. Het hoosde eenmaal in de bergen. Het kwam met bakken naar beneden, dus dat was even slikken, zeker gezien de rijkunst (of eigenlijk het totale gebrek daaraan) van de Italianen.

Mijn moeder was nog ongerust geweest dat ik de bus niet zou kunnen vinden. Kon ik ook niet, maar zoals gezegd, mijn Italiaans en mijn reiservaring heeft me ook hierbij weer geholpen. En hoewel de Romeinen zelf misschien niet tot de meest vriendelijke stadsbewoners kunnen worden gerekend, viel me ook hier op dat wanneer je maar vriendelijk blijft, Italiaans-ish, want roestig, spreekt en lief kijkt, je toch echt eerder wordt geholpen dan die andere juffrouw die in hard Amerikaans stond te gillen dat het een schande was en dat ze niet begreep hoe dit land ooit de evolutie had overleefd. Ach....when in Rome, do as the Romans do, maar het niet doen werkt soms net een tandje beter.

Enfin, ik ben veilig aangekomen, heb net heerlijk gegeten, heb zelfs, met behulp van een telefoontje naar Nederland (wat is het toch heerlijk wanneer je mensen kent die computernerd zijn) het draadloos internet kunnen installeren dus ik kan na het leggen van de laatste hand aan dit reisblog eindelijk de boel op het net gooien. Scheelt veel telefoontjes enzo........

Ik begrijp van mijn ouders dat me een hoop te wachten staat, het programma is massief volgepropt met als hoogtepunt een sagra (schransfestijn) gewijd aan de ui.....soms is het heerlijk dat je alleen in een huisje slaapt zonder een bedgenoot want hoewel ik dol ben op uien houd ik mijn hart vast.......

Enfin, wordt vervolgd.

Nieuwe logplek

Even alleen maar voor mezelf, omdat ik het leuk vind....een eigen blokplek.

Vanaf nu kan ik schrijven en al dat zeker doen, over alle zaken die me raken, die me wat doen, die me bezig houden.......